ಮಂಗ್ಯಾ ಆಗುವುದೆಂದರೆ ಹೀಗೆ...

ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ, ಒಂದು ಮಂಗ ಹಿಡಿದುಕೊಟ್ಟರೆ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಡುವುದಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿದ.

ತಗೊಳ್ಳಿ, ಜನ ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದು ಎಂದು ಮಂಗಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಹೊರಟರು. ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಲ್ಲದೇ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದ ಮಂಗಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದೊಪ್ಪಿಸಿ ದುಡ್ಡೆಣಿಸಿಕೊಂಡರು.

ಕ್ರಮೇಣ ಮಂಗಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಲೇ, ಅವನ್ನು ಸೆರೆ ಹಿಡಿಯುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು. ಹೀಗಾಗಿ, ಉತ್ಸಾಹ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಜನ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳತ್ತ ಗಮನ ಹರಿಸಿದರು.

ಈಗ ಒಂದು ಮಂಗದ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಇಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಏರಿಸಿದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ.

ಮತ್ತೆ ಮಂಗಗಳನ್ನು ಸೆರೆ ಹಿಡಿಯುವ ಉತ್ಸಾಹ ಹಳ್ಳಿಗರಲ್ಲಿ ಉಕ್ಕಿತು. ದುಪ್ಪಟ್ಟು ಬೆಲೆ ಎಂದರೆ ಯಾರಿಗೆ ತಾನೆ ಆಸೆಯಾಗದು?

ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಂಗಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ತುಂಬ ಕ್ಷೀಣಿಸಿತು. ಜೊತೆಗೆ ಹಳ್ಳಿಗರ ಆಸಕ್ತಿಯೂ.

ಈಗ ಮಂಗವೊಂದರ ಬೆಲೆಯನ್ನು ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಏರಿಸಿದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಅರ್ಜೆಂಟ್‌ ಕೆಲಸವಿದೆ ಎಂದು ನಗರಕ್ಕೆ ಹೊರಟುಹೋದ. ಹೋಗುವ ಮುನ್ನ ಮಂಗಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತನ್ನ ಸಹಾಯಕನಿಗೆ ವಹಿಸಿದ.

ಈಗ ಹಳ್ಳಿಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಮಂಗಗಳು ಬಹುತೇಕ ಇಲ್ಲವಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಬೆಲೆ ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗೇರಿತ್ತು. ಹಳ್ಳಿಗರು ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಮಂಗಗಳು ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಆಗ, ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಹಾಯಕ ಹಳ್ಳಿಗರನ್ನು ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಕರೆದ. ’ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಮಾಲೀಕ ನಗರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ. ನೀವು ಹಿಡಿದುಕೊಟ್ಟ ಮಂಗಗಳೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಬೋನುಗಳಲ್ಲಿವೆ. ನಾನು ಮೂವತ್ತೈದು ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಮಂಗ ಮಾರುತ್ತೇನೆ. ಮಾಲೀಕ ಬಂದ ನಂತರ, ಅವನ್ನೇ ನೀವು ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗೆ ಕೊಡಿ. ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಹದಿನೈದು ರೂಪಾಯಿ ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಲಾಭ’ ಎಂದು ಆಮಿಷ ಒಡ್ಡಿದ.

ಜನ ಮರುಳಾದರು. ತಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ಹಣವಲ್ಲದೇ ಆಭರಣ, ಚಿಕ್ಕಪುಟ್ಟ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿ ಒತ್ತೆ ಇಟ್ಟು ಮಂಗಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದರು.

ಬೋನುಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಮಂಗಗಳು ಖಾಲಿಯಾಗುತ್ತಲೇ, ಅದೊಂದು ದಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಹಾಯಕ ಕಾಣೆಯಾದ. ಹಳ್ಳಿಗರು ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು. ಆದರೆ, ಮಾಲೀಕನಾಗಲಿ, ಸಹಾಯಕನಾಗಲಿ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಹಿಂತಿರುಗಲಿಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿಗರ ಹತ್ತಿರ ಈಗ ಮಂಗಗಳು ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಿದ್ದವು. ಅವರ ದುಡ್ಡು ಮಾತ್ರ ಆ ಅನಾಮಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಪಾಲಾಗಿತ್ತು.

ಷೇರು ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಕೂಡ ಹೀಗೇ.

(ಮಿಂಚಂಚೆ ಅನುವಾದ)

- ಚಾಮರಾಜ ಸವಡಿ