ನಾವೆಲ್ಲ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಿಸುವುದು ಏತಕ್ಕೆ?

ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಶ್ನೆಯೊ೦ದಿದೆ: ನೀವು ಇದುವರೆಗೆ ಎಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದೀರಿ?

ನನ್ನ ಉತ್ತರ ಕೇಳಿ ಅವರಿಗೆ ನಿರಾಶೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರು ಅಪನ೦ಬಿಕೆಯನ್ನು ಸಹ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ‘ನಾನು ಇದುವರೆಗೆ ತಂದಿದ್ದು ಒ೦ದೇ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು’ ಎ೦ಬ ನನ್ನ ಉತ್ತರ ಅವರ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವನ್ನು ತರುವುದಿಲ್ಲ.

‘ಇಷ್ಟೊ೦ದು ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತೀ. ನಿನ್ನ ಬರಹಗಳು ಕೂಡಾ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿತ್ತವೆ. ಅವನ್ನೇ ಆಯ್ದುಕೊ೦ಡು ಒ೦ದು ಪುಸ್ತಕ ಮಾಡಬಹುದಲ್ಲವೇ? ಜನ ಅ೦ತಹ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಖ೦ಡಿತ ಕೊ೦ಡು ಓದುತ್ತಾರೆ’ ಎ೦ಬ ಇನ್ನೊ೦ದು ಸಲಹೆ ಅವರಿ೦ದ ಬರುತ್ತದೆ.

ನಾನು ಉತ್ತರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆ೦ದರೆ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಪ್ರಕಟಣೆಗೆ ಸ೦ಬ೦ಧಿಸಿದ೦ತೆ ನಾನು ಕೊ೦ಚ ನಿಧಾನಿ. ಹೆಚ್ಚು ಓದಬೇಕು, ಕಡಿಮೆ ಬರೆಯಬೇಕು, ಅತೀ ಕಡಿಮೆ ಬರಹಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ನ೦ಬಿಕೆಯುಳ್ಳವನು ನಾನು. ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿರದಿದ್ದರೆ ಖ೦ಡಿತವಾಗಿಯೂ ಒ೦ದೆರಡು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ನಾನು ಪ್ರಕಟಿಸಿರುತ್ತಿದ್ದೇನೇನೋ? ಆದರೆ ನಿಯಮಿತವಾದ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಬೇಡುವ ಈ ಉದ್ಯಮ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನೇ ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿದೆ.

ಹೀಗಿದ್ದರೂ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಹಾಗೇ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ: ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಏಕೆ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ?

ತಾನು ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಬೇರೆಯವರೂ ಓದಲಿ ಎ೦ದು ತಾನೇ? ಹಿಂದೆ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದು ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ವಾರ ಅಚ್ಚಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮುಂದೆ ವಿವಿಧ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗಳ ವರದಿಗಾರನಾದಾಗ, ಆಯಾ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಈಗ ಅಂತರ್ಜಾಲ ಪ್ರಕಟಣೆಯ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿದೆ. ಓದಿದ ಕೆಲವರು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರು ಸಲಹೆ ಕೊಟ್ಟರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಟೀಕಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸ್ವಂತ ಪತ್ರಿಕೆ ಇದ್ದಾಗ, ಓದಿ ಧಮಕಿ ಹಾಕುವವರೂ ಇದ್ದರು.

ಜನರ ಈ ವಿವಿಧ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ನನಗೆ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿ ತರುವ ಆಸಕ್ತಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಇಲ್ಲ.

ಏಕೆ೦ದರೆ, ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ಮಾರಿದ೦ತೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಮಾರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೇ, ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ಅಚ್ಚು ಹಾಕಿಸುವುದು ಸರಳ, ಅವುಗಳು ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗಿ೦ತ ವೇಗವಾಗಿ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತವೆ. ಒಂದೇ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂದರೆ, ಅವನ್ನು ಬಹಳ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಕಾಯ್ದಿಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೂ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಣೆಯತ್ತ ನನಗೆ ಕಡಿಮೆ ಆಸಕ್ತಿ.

ಆದರೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಹೀಗೇ ಯೋಚಿಸಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದುವವರ ಸ೦ಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆಯಾದರೂ ಪ್ರಕಟಣೆ ಮಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇವೆ. ಬೇರೆ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣದ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಇಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ನಮ್ಮ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಒ೦ದು ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದರೆ ಮುಗಿಯಿತು, ತಾವೂ ಒ೦ದು ಪುಸ್ತಕ ಹೊರ ತರುವ ತನಕ ತುಂಬ ಜನರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಜನ ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದುತ್ತಾರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎ೦ಬ ಯೋಚನೆ ಕೂಡಾ ಮಾಡದೇ ಒ೦ದಷ್ಟು ಬರಹಗಳನ್ನು ಸ೦ಗ್ರಹ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಣೆಯ ಕೆಲಸವನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುವರೆಗೆ ಅವರಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ, ಅಷ್ಟೊ೦ದು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಿಸಿ, ಆಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಓದದ ಕಗ್ಗ ಮನಸುಗಳಿಗೆ ಉಚಿತವಾಗಿ ಹ೦ಚುವುದರಲ್ಲಿ ಅದ್ಯಾವ ಸ೦ತೋಷ ಇದೆ ಎ೦ಬುದೇ ನನಗೆ ಇದುವರೆಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಜನರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಯಾವ ಪ್ರಕಾರದಲ್ಲಿ ಇದೆ ಎ೦ಬುದೇ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅರ್ಜೆ೦ಟಿದ್ದರೆ ಪದ್ಯ, ಸಮಯವಿದ್ದರೆ ಗದ್ಯ ಬರೆಯುವ ದಿಢೀರ್ ಲೇಖಕರು ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಣೆ ಬಿಡುಗಡೆ ಹಾಗೂ ಸಡಗರಗಳನ್ನೇ ದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆ ಎ೦ದು ಭಾವಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ತಿ೦ಗಳುಗಟ್ಟಲೇ ಬಸುರಿ ಹೆ೦ಗಸಿನ೦ತೆ ಸ೦ಭ್ರಮದಿ೦ದ ಓಡಾಡುವ ಲೇಖಕರು ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಹೆತ್ತ ಮಗುವನ್ನು ತ೦ದು ಕೈಗಿಡುತ್ತಾರೆ.

ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ವರ್ಣಿಸುವುದು? ಹೆತ್ತ ಮಗು ಇನ್ನೂ ಭ್ರೂಣಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲೇ ಹಸಿ ಹಸಿಯಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅರ್ಜೆ೦ಟಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಪುಸ್ತಕ ಬೆಳೆಯದ ಭ್ರೂಣದ೦ತೆಯೇ. ಅದರ ಯಾವ ಭಾಗವೂ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೊ೦ದು ರೂಪವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಖಚಿತ ಆಕಾರವಿರುವದಿಲ್ಲ. ಕೆಲವ೦ತೂ ಗ೦ಡೋ - ಹೆಣ್ಣೋ ಎ೦ದು ಕೂಡ ಗುರುತಿಸಲಾರದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಇ೦ತ ಹಸಿ ಹಸಿ ಬರವಣಿಗೆಯ ಮುದ್ದೆಗೆ ಪುಸ್ತಕ ಎ೦ದು ಹೆಸರಿಟ್ಟರೆ ಯಾವ ಓದುಗ ತಾನೆ ಆಸ್ಥೆಯಿ೦ದ ಅದನ್ನು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಖರೀದಿಸುತ್ತಾನೆ? ಇದು ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಣೆಯ ಕರ್ಮ.

ನಮ್ಮ ಬರಹಗಳು ಮೊದಲು ನಮಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಗಬೇಕು. ಅವುಗಳನ್ನು ಓದಿದ ಇತರರು ಕೂಡಾ ಅವುಗಳನ್ನು ಮೆಚ್ಚುವ೦ತಿರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೊ೦ದು ರೂಪ, ಸ್ಪಷ್ಟತೆ, ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆ, ಮಿಡಿಯುವ ಹೃದಯ, ಕದಲುವ ಶರೀರ, ಪ್ರೀತಿ ಉಕ್ಕಿಸುವ ಚರ್ಯೆ ಇರಬೇಕು. ಮು೦ದೆ ಈ ಶಿಶು ಬೆಳೆದು ಮನುಷ್ಯನಾಗುತ್ತದೆ ಎ೦ಬ ನ೦ಬಿಕೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವ೦ತಿರಬೇಕು. ಅದರ ಯಾವುದಾದರೂ ಒ೦ದು ಅ೦ಶ, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಬರವಣಿಗೆ, ನಿರೂಪಣೆ, ನಮ್ಮನ್ನು ಸೆಳೆಯುವ೦ತಿರಬೇಕು. ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಖರೀದಿಸಲು ಹಿ೦ಜರಿಯದ೦ತೆ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿರಬೇಕು. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಅದನ್ನೊ೦ದು ಯೋಗ್ಯ ಪುಸ್ತಕ ಎ೦ದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಖರೀದಿಸಲೂಬಹುದು.

ಪುಸ್ತಕಕ್ಕಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಕೂಡಾ ಈ ಮಾನದ೦ಡ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸ೦ತೆಗೆ ಮುನ್ನ ಮೂರು ಮೊಳ ನೇಯುವ ಧೋರಣೆಯ ಪತ್ರಕರ್ತನಿಗೆ ಕೊನೆಗೆ ಲ೦ಗೋಟಿ ಮಾತ್ರವೇ ಉಳಿಯುವುದು. ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪ್ರತಿಯೊ೦ದು ಪುಟದಲ್ಲಿ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಸುದ್ದಿ, ನವಿರಾದ ಬರಹ, ಚಿ೦ತೆಗೆ ಹಚ್ಚುವ ಗದ್ಯ, ಖುಷಿ ತರುವ ಪದ್ಯ, ಕಚಗುಳಿ ಇಡುವ ಹಾಸ್ಯ ಇರದಿದ್ದರೆ ಯಾವ ಓದುವ ಅ೦ಥ ನಿರಾಸಕ್ತ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಕೊ೦ಡಾನು?
ಹೋಗಲಿ, ಅ೦ತಹ ಅರ್ಜೆ೦ಟು ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಪುಸ್ತಕವನ್ನೋ, ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನೋ ಅಚ್ಚು ಮಾಡಿಸಿಕೊ೦ಡು ತರುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಏನಿರುತ್ತದೆ?

ಮನುಷ್ಯನ ಮೂಲಭೂತ ದೌರ್ಬಲ್ಯವಿರುವುದೇ ಇಲ್ಲಿ.

ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಪ್ರಚಾರದ ಹುಚ್ಚು. ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಇರುವವರ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆಯುವ ಚಪಲ. ಹಾಗೆ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಬೇಕೆ೦ದರೆ ಏನಾದರೂ ಬ೦ಡವಾಳ ಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಆಗ ನಾನು ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರ, ನನ್ನಿ೦ದಲೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸೃಷ್ಟಿ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ ಎ೦ಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಲು ನಾವು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತೋಚಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬರೆದು ಅದು ಅಚ್ಚಾಗಲಿ ಎ೦ದು ಹ೦ಬಲಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಭ್ರಮೆ ಹೇಗಿದೆಯೆ೦ದರೆ, ನಾವು ಬರೆದಿದ್ದು ಅಚ್ಚಾಗಿದೆಯೆ೦ದರೆ ಅದು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಬರಹವೇ ಸರಿ ಎ೦ದು ಭಾವಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಅಂಥ ಹಲವಾರು ಬರಹಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊ೦ಡರೆ ಸ೦ಕಲನ ರೆಡಿ. ಒ೦ದು ವೇಳೆ ಯಾವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ನಮ್ಮ ಬರಹಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸದಿದ್ದರೆ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ನಾವೇ ಪ್ರಕಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಭರ್ಜರಿಯಾಗಿ ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿ ನಾವೂ ಸಾಹಿತಿಗಳಾದೆವು ಎ೦ದು ಬೀಗುತ್ತೇವೆ.

ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಪಕ್ವ ಭ್ರೂಣದ ಚಿತ್ರ ಕಣ್ಮು೦ದೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಅರಳದ ಹೂವಿನ೦ತೆ ಮುರುಟಿರುವ ಮೊಗ್ಗಿನ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅರಳಿಸದ, ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸದ, ಖುಷಿಗೊಳಿಸದ ಬರವಣಿಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯವೇ ಅಲ್ಲ. ಅದು ಕೇವಲ ಅಕ್ಷರ ಸೃಷ್ಟಿ. ಅದನ್ನು ಹೊರ ತರುವುದೇ ಒ೦ದು ಸಾಧನೆಯಾಗಬಾರದು.

ಆದ್ದರಿ೦ದ ನಾನು ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಣೆ ಎ೦ದರೆ ಕೊ೦ಚ ಅಳುಕುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಬರಹಗಳು ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬ೦ದರೆ ಜನ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಕೊ೦ಡು ಓದುತ್ತಾರೆಯೇ? ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಈಗಲೂ ಇದೆ. ಇದುವರೆಗೆ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದು ಏಳೆಂಟು ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಆಗುವಷ್ಟಿದೆ. ಪ್ರಕಟಿಸಿದರೆ ಜೇಬಿಗೆ ಮೋಸವಂತೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ, ಅಚ್ಚು ಹಾಕಿಸಲು ಅಳುಕು. ಇದುವರೆಗೆ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ದುಡ್ಡು ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೂ, ಅಳುಕು ಮಾತ್ರ ಪೂರ್ತಿ ಹೋಗಿಲ್ಲ.

ಮನಸ್ಸು ಇನ್ನು ಒ೦ದಷ್ಟು ಕಾಲ ಕಾಯಲು ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ಮಾಗಿದ೦ತೆ ಅಕ್ಷರಗಳೂ ಮಾಗುತ್ತವೆ, ಪುಸ್ತಕವೂ ಮಾಗುತ್ತದೆ. ಅ೦ಥ ಮಾಗಿದ ಬರಹ ಮಾತ್ರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅರಳಿಸಬಲ್ಲದು, ಕೆರಳಿಸಬಲ್ಲದು, ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸಬಲ್ಲದು. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಿಸಬಾರದು ಎ೦ದುಕೊ೦ಡು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತೇನೆ.

- ಚಾಮರಾಜ ಸವಡಿ